អាម៉ុក ជាម្ហូបខ្មែរដ៏ល្បីល្បាញដែលភ្ញៀវទេសចរបរទេសជាច្រើនបានកោតសរសើរថា ជាអាហារដែលមានរសជាតិឆ្ងាញ់ តែប្រជាជនខ្មែរ ជាពិសេសយុវវ័យមួយចំនួនបែរជាមិនសូវស្គាល់ទៅវិញ។ ចំណុចដែលធ្វើឱ្យអាម៉ុកខ្មែរ ក្លាយជាម្ហូបអាហារដែលគ្រប់គ្នាអត់មិនសរសើរមិនបាននោះ គឺវាត្រូវចម្អិនឡើងដោយគ្រឿងផ្សំស្រស់ល្អ ថ្មីៗ និងត្រូវការបច្ចេកទេសក្នុងការធ្វើយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ដើម្បីឱ្យរសជាតិ ក្លិន រួមទាំងរូបរាងអាចទាក់ទាញបានព្រមគ្នានៅក្នុងចានតែមួយ។
ដោយមើលឃើញថា អាម៉ុកជាម្ហូបអាហារបែបវប្បធម៌ដ៏ពិសេសដែលមានប្រវត្តិជាយូរលង់មកហើយ និងជាអាហារដែលមានរសជាតិឆ្ងាញ់ដែលអាចធ្វើឱ្យប្រជាជនក្នុងស្រុក និងភ្ញៀវទេសចរបរទេសគាំទ្រខ្លាំងថែមទៀតនោះ អ្នកជំនាញចំណីអាហារមួយក្រុម បានសម្រេចចិត្តបង្កើតអាម៉ុកដាក់កំប៉ុងក្នុងគោលបំណងផ្តល់ជម្រើសកាន់តែប្រសើរឡើងដល់អ្នកទទួលទាន និងនាំចេញទៅក្រៅប្រទេសដើម្បីឱ្យបរទេសបានស្គាល់ពីម្ហូបអាហារខ្មែរថែមទៀតផង។
លោក តាន់ បូរីវត្ថិ សហស្ថាបនិកក្រុម ខេម-ឃ្វីស៊ីន បានលើកឡើងថា មូលហេតុសំខាន់ដែលនាំឱ្យក្រុមរបស់លោកដែលសុទ្ធតែជាអ្នកជំនាញខាងគីមីចំណីអាហារផលិតម្ហូបអាម៉ុកនេះឡើង គឺដោយសារតែលោកមើលឃើញថា អាម៉ុក ជាមុខម្ហូបល្បីមួយរបស់ប្រទេសខ្មែរយើង ហើយក៏ជាម្ហូបដែលមានសក្តានុពលផងដែរសម្រាប់ការបង្ហាញទៅខាងក្រៅ(បរទេស)។ ក្រៅពីនេះ វាក៏ជាការចូលរួមចំណែកដើម្បីជួយដល់វប្បធម៌ប្រពៃណីរបស់យើងផងដែរ ព្រោះអាម៉ុក ជាម្ហូបបុរាណដែលមានអត្ថន័យដ៏ជ្រាលជ្រៅសម្រាប់ប្រជាជនខ្មែរ។ តែគួរឱ្យស្ដាយដែរព្រោះតាមការស្ទង់មតិ យើងបានដឹងថា យុវជនអាយុក្រោម 22ឆ្នាំ ប្រមាណ 28% មិនដែលស្គាល់ម្ហូបឈ្មោះអាម៉ុកនេះទេ។ ហេតុនេះហើយទើបលោកចង់បង្កើតអាម៉ុក ដែលអាចដាក់ក្នុងកំប៉ុង និងរក្សាទុកបានយូរ ដើម្បីចែកចាយឱ្យកាន់តែទូលំទូលាយទៅដល់ប្រជាជនខ្មែរ និងភ្ញៀវទេសចរបរទេសបានពិសា។
លោក តាន់ បូរីវត្ថិ បាននិយាយថា៖ “យើងចង់ឱ្យអាម៉ុកកំប៉ុង របស់យើងត្រូវបានគេនិយមចូលចិត្ត និងចែកចាយឱ្យបានច្រើនជាងត្រីខ ឬប្រភេទអាហារកំប៉ុងដែលនាំចូលផ្សេងទៀត។ ការបង្កើតផលិតផលមួយនេះជាចំណុចចាប់ផ្តើមដ៏សំខាន់ដើម្បីជំរុញឱ្យមានការផលិតម្ហូបអាហារក្នុងស្រុកដោយខ្លួនឯង”។
បន្ថែមពីលើនេះ លោក ថេង ប៉ុនលៀង សហស្ថាបនិកអាម៉ុកកំប៉ុងម្នាក់ទៀត បានលើកឡើងផងដែរថា អាម៉ុកកំប៉ុងនេះធ្វើឡើងដើម្បីជួយដល់ប្រជាជនខ្មែរយើងមួយចំនួនដែលជាអតិថិជនគោលដៅរបស់យើង គឺប្រជាជនដែលមានវ័យចន្លោះពី 20ឆ្នាំ ដល់ 54ឆ្នាំ។ បុគ្គលសំខាន់ៗដែលយើងចង់សម្រួលឱ្យកាន់តែល្អទៀតនោះ គឺស្ត្រីមេផ្ទះ ដែលពេលខ្លះគាត់ត្រូវចំណាយពេលវេលាច្រើនក្នុងការធ្វើម្ហូប ឬទិញគ្រឿងផ្សំច្រើនមុខ ព្រមទាំងចំណាយពេលយូរដើម្បីចម្អិនម្ហូបអាហារ។ ប្រសិនបើយើងផ្តល់ឱ្យគាត់នូវជម្រើសអាហារបែបងាយស្រួល ហើយមានរសជាតិឆ្ងាញ់ទៀតផងនោះ គាត់នឹងអាចមានភាពធូរស្រាលខ្លះពីភាពមមាញឹកក្នុងការមើលថែទាំក្រុមគ្រូសាររបស់គាត់។ ក្រៅពីនេះ គឺអ្នកធ្វើការងារ ដែលបច្ចុប្បន្ននេះយើងឃើញហើយថា ការរស់នៅរបស់ប្រជាជនយើងកាន់តែមមាញឹកខ្លាំងឡើងៗ ដែលធ្វើឱ្យពួកគាត់មិនមានពេលវេលាច្រើនក្នុងការចម្អិនម្ហូបអាហារដោយខ្លួនឯងឡើយ។ ការផ្តល់នូវម្ហូបអាហារខ្មែរសម្រេចបែបនេះ នឹងធ្វើឱ្យគាត់មានជម្រើសថ្មីមួយទៀត ហើយមានអារម្មណ៍ល្អដូចបានទទួលទានម្ហូបអាហារដែលម្តាយរបស់គាត់ធ្វើឱ្យ ឬអាហារដែលគាត់ធ្លាប់ទទួលទានពីក្មេងៗជាដើម។
លោក ថេង ប៉ុនលៀង បាននិយាយថា៖ “អតិថិជនគោលដៅរបស់យើងសំខាន់មួយប្រភេទផ្សេងទៀត គឺភ្ញៀវទេសចរបរទេសដែលគាត់មកកម្សាន្តនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។ ពេលពួកគាត់មកប្រទេសខ្មែរ គាត់ប្រាកដជាចង់ភ្លក្ស ឬសាកល្បងអាហារខ្មែរយើងមិនខាន តែអាហារនៅក្នុងភោជនីយដ្ឋាន គឺមិនអាចទុកបានយូរទេ ប្រសិនបើគាត់ចង់ទិញទុកទទួលទានបន្ថែមទៀត ប្រាកដជារកមិនបានទេ។ ហេតុនេះហើយ ទើបយើងបង្កើតអាម៉ុកកំប៉ុងនេះឡើង ដើម្បីអាចធ្វើឱ្យគាត់មានភាពរីករាយក្នុងការទិញបន្ថែម ទុកញ៉ាំទៀត ប្រសិនគាត់គិតថាឆ្ងាញ់ ហើយថែមទាំងអាចចែករំលែកទៅមនុស្សដែលគាត់បានស្គាល់ទៀតផង”។
ទន្ទឹមនឹងគ្នានេះដែរ កញ្ញា ផ សុថាវី សមាជិកម្នាក់ទៀតក្នុងការបង្កើតអាម៉ុកកំប៉ុងខ្មែរនេះដែរ បានបញ្ជាក់ថា ថ្វីដ្បិតតែអាម៉ុកកំប៉ុងនេះជាប្រភេទអាហារកំប៉ុងក៏ពិតមែន តែវាមិនមែនជាប្រភេទអាហារដែលគួរឱ្យព្រួយបារម្ភនោះទេ ព្រោះយើងប្រើវិធីសាស្ត្រធម្មជាតិ មិនប្រើប្រាស់សារធាតុគីមីទេ និងអាចរក្សាទុកបានរហូតដល់ទៅជិតកន្លះឆ្នាំឯណោះ។
ចំពោះវិធីសាស្ត្រចម្អិន គឺមានភាពងាយស្រួលខ្លាំងណាស់ ដោយគាត់គ្រាន់តែយកចេញពីទូទឹកកកមក ហើយកម្តៅ គឺជាការស្រេច ចំណែកឯរសជាតិ គឺនៅរក្សាភាពដើមស្រស់ៗដដែល។ ចំណែកបរិមាណវិញ គឺក្នុងកំប៉ុងនីមួយៗមានទម្ងន់ 200ក្រាម ដោយយើងនឹងលក់ក្នុងតម្លៃប្រហែលជា 1ម៉ឺនរៀល ឬចន្លោះពី 2ដុល្លារ ទៅ2.5ដុល្លារ។
កញ្ញា ផ សុថាវី បាននិយាយថា៖ “អាម៉ុកដែលយើងផលិតនេះ គឺដាក់ក្នុងកំប៉ុងកែវ និងមានការវេចខ្ចប់ដោយរចនាឱ្យមានសោភណភាពលក្ខណៈបែបខ្មែរ ដើម្បីបង្ហាញពីអត្តសញ្ញាណរបស់ខ្មែរ។ យើងចង់ឱ្យអាហាររបស់យើងមានស្តង់ដា និងទទួលបានការគាំទ្រកាន់តែច្រើន ដែលវាក៏ជាការចូលរួមផ្សព្វផ្សាយម្ហូបអាហារខ្មែរឱ្យកាន់តែទូលំទូលាយផងដែរ”។
សហស្ថាបនិកមួយរូបទៀត គឺកញ្ញា ងួន គីមលាងបានលើកឡើងថា ទន្ទឹមនឹងយើងមើលឃើញពីភាពវិជ្ជមានក្នុងការចូលរួមបង្កើនផលិតផលក្នុងស្រុក និងផ្សព្វផ្សាយពីម្ហូបខ្មែរហើយ ក្រុមរបស់យើងក៏មានបញ្ហាប្រឈមមួយចំនួនផងដែរ នោះគឺប្រភពនៃគ្រឿងផ្សំ។ ត្រីដែលអាចយកមកធ្វើអាម៉ុកបានល្អ គឺត្រីរ៉ស់ ព្រោះវាមានសាច់ស្វិតល្អ ហើយមានរសជាតិឆ្ងាញ់ ត្រូវជាមួយរសជាតិបែបខ្មែរ តែត្រីរ៉ស់ជាប្រភេទត្រីដែលក្រធំ និងមិនសូវសម្បូរ។ ចំណែកឯត្រីមួយប្រភេទទៀតដែលងាយចិញ្ចឹម ហើយអាចធ្វើបានដែរនោះ គឺត្រីឆ្ដោ តែការចិញ្ចឹមត្រីឆ្តោ ត្រូវបានហាមឃាត់ ព្រោះវាជាប្រភេទត្រីដែលស៊ីកូនត្រីជាអាហារ ហេតុនេះយើងក៏មិនចង់ប្រើប្រាស់ប្រភេទត្រីនេះដែរ។ ជាដំណោះស្រាយ យើងព្យាយាមស្វែងរកប្រភពឱ្យបានច្រើនទីតាំង ដើម្បីធានាថា យើងអាចមាននិរន្តរភាពក្នុងការផ្គត់ផ្គង់សាច់ត្រី។
កញ្ញា ងួន គីមលាង បាននិយាយថា៖ “ទោះជាយើងជួបការលំបាកបែបនេះក្តី តែវាក៏អាចជាសញ្ញាណល្អមួយផងដែរនៅក្នុងបញ្ហានេះ នោះគឺយើងអាចជួយប្រជាជនយើងដែលចិញ្ចឹមត្រីរ៉ស់ឱ្យមានទីផ្សារល្អ។ កន្លងមកឈ្មួញចេះតែទម្លាក់តម្លៃផលិតផលរបស់គាត់ នៅពេលពួកគាត់ប្រមូលផលបាន ហេតុនេះការដែលយើងទិញពីគាត់ផ្ទាល់ គឺយើងនឹងទទួលទិញក្នុងតម្លៃស្តង់ដាមួយដែលមាននិរន្តរភាព”។
លោក ប៉ក់ ចាន់ចិន អ្នកជំនាញខាងគីមីចំណីអាហារ និងជាសមាជិកក្រុមផលិតអាម៉ុកកំប៉ុងផងដែរនោះ បានលើកឡើងថា យើងសង្ឃឹមថា យើងនឹងអាចអភិវឌ្ឍគុណភាព និងច្នៃរសជាតិល្អៗជាច្រើនទៀតចេញពីរសជាតិដើមនៃអាម៉ុកខ្មែរដែលប្រជាជនយើងធ្លាប់ទទួលទាន។ ក្រៅពីនេះ យើងក៏នឹងព្យាយាមផងដែរ ក្នុងការរចនាការវេចខ្ចប់ឱ្យកាន់តែល្អឡើង ដើម្បីបង្កើនភាពប្រកួតប្រជែងជាមួយផលិតផលបរទេស ដូចជាត្រីខកំប៉ុង ឬផលិតផលអាហារសម្រេចមួយចំនួនទៀត។ យើងសង្ឃឹមថាក្រោយពេលយើងអភិវឌ្ឍបានកាន់តែប្រសើរឡើងហើយ ម្ហូបអាម៉ុកដាក់កំប៉ុងនេះនឹងត្រូវចែកចាយយ៉ាងទូលំទូលាយនៅក្នុង និងក្រៅប្រទេសជាមួយតម្លៃកាន់តែសមរម្យជាងនេះ៕
