រឿងពិតនៅពីក្រោយ​ភាពជោគជ័យ​របស់​ប្រធាន​អគ្គ​នាយក​គ្រឹះស្ថាន​មីក្រូ​ហិរញ្ញវត្ថុ ហត្ថា​កសិករ

ភ្នំពេញ៖ ជា​កូន​កសិករ​រស់​នៅ​ទី​ជនបទ​ដាច់​ស្រយាល ដែល​ពី​តូច​ដើរ​លក់​នំបុ័ង​ដើម្បី​យក​លុយ​ទៅ​រៀន លោក​ឧកញ៉ា ហួត អៀងតុង បាន​ខិត​ខំ​តស៊ូ​ព្យាយាម​យ៉ាង​ខ្លាំង ​គួបផ្សំ​នឹង​ឱកាស​ហុច​ឱ្យ​ផង​នោះ លោក​ក៏​បាន​អភិវឌ្ឍន៍​ខ្លួន​បន្តិច​ម្តងៗ​ពី​បាត​ដៃ​ទទេ រហូត​ក្លាយ​ជា​ប្រធាន​អគ្គ​នាយក​គ្រឹះស្ថាន​មីក្រូ​ហិរញ្ញវត្ថុ ហត្ថា​កសិករ លីមីតធីត និង​ជា​ប្រធាន​សមាគម​មីក្រូ​ហិរញ្ញវត្ថុ​កម្ពុជា។

ពាក់ព័ន្ធ​នឹង​ប្រវត្តិ​ដ៏​កំសត់​នេះ ​អ្នក​យក​ព័ត៌មាន​ ​ឡារ៉ែន ​បាន​ជួប​សម្ភាសន៍​ជា​មួយ​លោក​ឧកញ៉ា ដែល​ស្តាប់​ទៅ​សឹង​មិន​គួរ​ឱ្យ ប៉ុន្តែ​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ​លោក​ឧកញ៉ា​បញ្ជាក់​ថា៖​ “​មិន​គួរ​ឱ្យ​ជឿ​យ៉ាង​ម៉េច បើ​ខ្ញុំ​មាន​ប្រវត្តិ​កំសត់​ដូច្នេះ​មែន​នោះ”។ លោក​ឧកញ៉ា ហួត អៀងតុង ចាប់​កំណើត​ក្នុង​ឆ្នាំ 1968 ក្នុង​ភូមិ​លាច ឃុំ​លាច ស្រុក​ភ្នំក្រវាញ ខេត្តពោធិ៍សាត់ ដោយ​មាន​ឪពុក​ជា​គ្រូ​បង្រៀន និង​ម្តាយជា​កសិករ។ ក្នុង​ចំណោម​បង​ប្អូន​ចំនួន ​5​នាក់ លោក​គឺ​ជា​កូន​ទី2 ដែល​មាន​បងស្រី​តែ​ម្នាក់​គត់ ​អាច​ជួយ​ធ្វើ​ការ​ទំនុក​បម្រុង​ក្នុង​គ្រួសារ​ជាមួយ​ម្តាយ។ បន្ទាប់​ពី​ចាប់​កំណើត​មិនទាន់បាន​ដឹង​ក្តី​ផង សង្គ្រាម​បង្ហូរ​ឈាម​រវាង​ខ្មែរ​នឹង​ខ្មែរ​ក៏​បាន​ផ្ទុះ​ឡើង​ ដែល​នៅ​ពេល​នោះជីវិត​កាន់​តែ​កម្សត់​បាន​ធ្លាក់​មក​លើ​​កុមារ​ អៀងតុង ព្រោះ​លោក​ឪពុក​ត្រូវ​ពួក​ខ្មែរ​ក្រហម​យក​ទៅ​សម្លាប់​ចោល ចំណែក​ម្តាយ​ និង​បងប្អូន​ទាំង ​5​នាក់ ត្រូវ​ជម្លៀស​ឱ្យ​ទៅ​នៅ​កន្លែង​ដែល​ជីតា​រស់​នៅ​គឺ​ក្នុង​ឃុំ​ស្យា ស្រុក​កណ្តៀង ខេត្ត​ពោធិ៍សាត់។ យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ​សារ​នៅ​វ័យ​ក្មេង​ពេក​ ពេល​នោះ​កុមារ អៀងតុង ​មិន​សូវ​បាន​ចាំ​ពី​ការ​លំបាក​ទេ ប៉ុន្តែ​អ្វី​ដែល​រូប​គេ​ចាំ​មិន​ភ្លេច​នោះគឺ​៖ “នា​សម័យ​នោះ​ គេ​មិន​ឱ្យ​ខ្ញុំ​ហូប​គ្រប់​គ្រាន់ទេ ​ជា​ហេតុ​ធ្វើ​ឱ្យ​ខ្ញុំ​​​តែង​លួច​រត់​ចេញ​ពី​កង​កុមារ​ទៅ​រក​ជីតា​ចាស់​ជរា​នៅ​ផ្ទះ​ ហើយ​ទៅ​​ចាប់​ត្រី​ក្នុង​បឹង​ដើម្បី​យក​មក​ឱ្យ​ជីតា​ធ្វើ​ម្ហូប​ឱ្យ​ហូប”។

ព្រលឹម​បាត់​ព្រលប់​មក​ដល់​ ធ្មេច​បើកៗ​ឆ្នាំ​1979 បាន​មក​ដល់ ប្រទេស​ក៏​ត្រូវ​បាន​រំដោះ​ ពេល​នោះ​លោក​ត្រូវ​​ចូល​រៀន តែ​ម្តាយ​ត្រូវ​ត្រឡប់​ទៅ​នៅផ្ទះ​វិញ​ជាមួយ​បង​ប្អូន។ ដូច្នេះ​​កុមារ អៀងតុង ត្រូវ​នៅ​ជាមួយ​ម្តាយ​មីង​នៅ​ទីនោះ​​ដើម្បី​ចុះ​ឈ្មោះ​ចូល​រៀន។ ការ​រស់​នៅ​ជា​មួយ​ម្តាយ​មីង គឺ​លោក​ត្រូវ​ជួយ​ធ្វើ​ការ​សព្វ​បែប​យ៉ាង​នៅ​ក្នុង​ឡ​នំបុ័ង​ ដោយ​​ក្រៅពី​ជួយ​​កិន​ម្សៅ ​ហើយ​នោះ​កុមារា អៀងតុង ត្រូវ​ងើប​ពី​ដំណេក​នៅ​ម៉ោង​​1 ​ឬ2​រំលង​អធ្រាត្រ​ជា​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ ​​ដើម្បី​ជួយ​ដុត​ភ្លើង​ឡ​​នំបុ័ង។ នៅ​ជា​មួយ​ម្តាយ​មីង ដោយ​សារ​តែ​ជីវភាព​គ្រួសារ​ខ្សត់​​ខ្សោយ​ដែរ​នោះ គាត់​បាន​ត្រឹម​តែ​ផ្គត់​ផ្គង់​​បាយ​ទឹកប៉ុណ្ណោះ ដោយ​​មិន​មាន​លុយ​ផ្តល់​ឱ្យ​សម្រាប់​ទៅ​រៀន​នោះ​​ទេ ដូច្នេះ​កុមារ អៀងតុង ត្រូវ​ដើរ​ទូល​នំបុ័ង​លក់​ជា​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ ដើម្បី​បាន​លុយ​ញ៉ាំទឹកកក​ឈូស​ និង​ទិញ​អន្សម​អាំង​ញ៉ាំ ហើយ​នឹង​សន្សំ​ទុកខ្លះ​សម្រាប់​​ទិញ​សៀវភៅ​ និង​សម្លៀក​បំពាក់​​។

លោក​ឧកញ៉ា​ បាន​រំលឹក​ថា​៖ “ពេល​​នោះដើម្បី​បាន​លុយ​ទៅ​រៀន ខ្ញុំ​ត្រូវ​ដើរ​ទូល​នំបុ័ង​លក់​មួយ​ថ្ងៃ​ឱ្យ​បាន​20​​ ព្រោះ​​​នំ​10​ចំណេញ​បាន​ 2​រៀល ហើយ​នំ​20 ​ចំណេញ​បាន​4​រៀល ដូច្នេះ​ខ្ញុំ​ចាយ​ 2រៀល​ ទុក​2រៀល​សន្សំ​ទិញ​​សៀវភៅ​ និង​ខោអាវ។ កាល​នោះ​​ខ្ញុំ​ចាំ​បាន​ថា ខ្ញុំ​ចូល​ចិត្ត​ញ៉ាំ​បបរ ទឹកកក​ឈូស និង​អន្សមអាំង ដោយ​​អន្សម​​អាំង​មួយ​ថ្លៃ​5​កាក់ ហើយ​ទឹកកក​ឈូស​មួយ​កែវ​​ថ្លៃ​ 5កាក់​ដែរ។ ដោយ​សារ​មាន​អនុស្សាវរីយ៍​បែប​នេះ ទើប​​​​បច្ចុប្បន្ន​ខ្ញុំ​តែង​ទិញ​នំ​អន្សម​​ច្រើនៗ ​យក​មក​ចែកឱ្យ​​បុគ្គលិក​ហូប ទោះ​ហូប​មិន​អស់​ក៏​ទិញ​ច្រើន​ដែរ ព្រោះ​​អន្សម​អាំង​នឹង​ហើយ​ដែល​រួម​ចំណែក​ជួយ​ឱ្យ​ខ្ញុំ​មាន​ថ្ងៃ​នេះ”។

ងាក​មក​ការ​សិក្សា​ដោយ​សារ​វ័យ​កាន់​តែ​ច្រើន នៅ​សម័យ​នោះ​លោកគ្រូ​បាន​តម្រូវ​ឱ្យ​សិស្ស​រៀន​ផ្លោះ​ជា​ច្រើ​នថ្នាក់​ដើម្បី​តាម​ឱ្យទាន់​កម្មវិធី ហើយ​មិនបាន​ប៉ុន្មាន​ផង លោក​ក៏បាន​ជាប់​អាហា​រូបករណ៍​ទៅ​រៀន​នៅ​វិទ្យាល័យ​នេតយ៉ង់ (ខេត្ត​បាត់ដំបង) ដោយ​ត្រូវ​វេច​បង្វិច​ចេញ​ពី​ផ្ទះ​ម្តាយ​មីង​ទៅ​​ស្នាក់​នៅ​រៀន​សូត្រ​ក្នុង​វិទ្យា​ល័យ​​។ លោក​បាន​បន្ត​ថា លោក​ហាក់​ដូចជា​មាន​សំណាង​ដែរ ដែល​បាន​ជាប់​អាហារូបករណ៍​ក្នុង​ចំណោម​​សិស្ស ​​100​នាក់ ចេញ​ពី​អនុវិទ្យាល័យ​ពោធិ៍សាត់។

ឧកញ៉ាថ្លែងថា៖ “បន្ទាប់​ពី​បាន​ទៅ​បន្ត​ការ​សិក្សា​​​ អ្វី​ដែល​កម្សត់​នោះ​ គឺ​កន្លែង​គេង​ចង្អៀត​ ហើយ​ត្រូវ​គេង​លើ​តុ​ស្ទើរ​រាល់​យប់ ចំណែក​​ម្ហូប​អាហារ​គឺ​ហូប​គ្រាន់តែ​កុំឱ្យ​ឃ្លាន​ប៉ុណ្ណោះ មិនមាន​អនាម័យ​​ទេ ត្បិត​ថា​ស្ពៃ​ដែល​គេ​យក​មក​ស្ល​មិនមាន​ជាតិ​គីមី ប៉ុន្តែ​មាន​សុទ្ធ​តែ​ចៃ​ ពេល​ស្ល​ហើយ​អណ្តែត​​ពេញ​ឆ្នាំង ទាល់​តែ​យក​វែក​ដួស​ចេញ​ទើប​អាច​ហូប​បានរីឯ​អង្ករ​ គឺ​អង្ករ​លិច​ទឹក​ក្រហម​ពេញ​ឆ្នាំង​តែ​ម្តង។ តែ​ទោះ​បី​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​វា​​មិន​ប៉ះពាល់​ដល់​សុខភាព​នោះ​ទេ​ ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ​​រឹតតែ​ធ្វើឱ្យ​សុខភាព​រឹងមាំ ព្រោះ​បាន​ហូប​អង្ករ​សម្រូប​​​​ច្រើន ហើយ​នៅ​ពេល​មក​លេង​ស្រុក​ម្តង​ៗខ្ញុំ​​តែង​តែ​​យក​ត្រីងៀត​ទៅវិញ​ទុក​គ្រាន់​ដាំ​ហូប​ខ្លួន​ឯង​ម្តង​ម្កាល​​”។

រំលង​ទៅ​ប្រមាណ​ជា2-​3ឆ្នាំ ការសិក្សា​ក៏​ដល់​ថ្ងៃ​ប្រឡង​បាក់​ឌុប ហើយ​ទោះបី​ជា​សម័យ​នោះ​ការ​សិក្សា​​​តឹងរឹង​យ៉ាងណា ក៏​លោកបាន​ប្រឡង​ជាប់​បាក់​ឌុប​ក្នុង​ឆ្នាំ​1983​។ ក្រោយ​​ប្រឡង​ជាប់​បាក់​ឌុបគ្រួសារ​របស់​លោកមិនមាន​លទ្ធ​ភាព​ក្នុង​ការ​បញ្ជូន​​​លោក​ឱ្យ​មក​បន្តការ​សិក្សា​នៅ​​​ភ្នំពេញ​ឡើយ​ ពេល​នោះ​លោក​ក៏​បាន​​ចូលធ្វើការ​នៅ​មន្ទីរ​ស្បៀង​​ខេត្តពោធិ៍​សាត់។ ​កាលនោះ​​ដោយ​សារ​មិន​ទាន់​​អស់​សង្គ្រាម​ ​គេ​តែង​​តម្រូវឱ្យ​កម្មាភិបាល​ទាំង​អស់​ត្រូវ​​កាន់​កាំភ្លើង ដើម្បី​ត្រៀមចាំ​ឃ្លាំមើល​កម្លាំង​ខ្មែរ​ក្រហម​​ខ្លាចក្រែង​ចូលមកឆក់​​ប្លន់​ផ្ទះ​ប្រជាពលរដ្ឋ។ ដោយ​ចិញ្ចឹមចិត្ត​ចង់​រៀន​បាន​ខ្ពស់​លោក​ក៏បាន​ដាក់ពាក្យ​ប្រឡង​យក​អាហារូបករណ៍​នៅវិទ្យាស្ថាន​អប់រំ​កសិកម្ម (​សាកល​វិទ្យាល័យ​​ភូមិន្ទ​កសិកម្ម​) ហើយពេល​នោះ​លោក​ក៏​បានប្រឡង​ជាប់​ ដោយ​ការ​ស្នាក់នៅ​ហូប​ចុក​​ជា​បន្ទុក​របស់​វិទ្យាស្ថាន​។

លោកឧកញ៉ា ​បាន​រំលឹក​ថា ជំនាញ​កសិកម្មនៅ​​ពេល​នោះ គេ​មិនសូវ​ចង់បាន​ទេ ប៉ុន្តែ​ដោយ​សារ​មិន​មាន​​ថវិកាសម្រាប់​ចូល​រៀន​សាលា​ល្អៗ​លោក​ក៏​​ចេះតែ​រៀន​ទៅ។ អំឡុង​ពេល​រៀន​​នោះ​លោក​ក៏បាន​រៀប​អាពាហ៍​ពិពាហ៍​​ជាមួយ​កូនអ្នក​ភ្នំពេញ ជា​អាជីវក​របោះ​ដុំ​សា​រ៉ុង​នៅ​ផ្សារ​អូឡាំពិក ហើយលោក​ក៏​នៅតែ​​​បន្ត​​ការ​សិក្សា​រហូតដល់​ចប់​ក្នុង​​ឆ្នាំ1992។ ជា​​ចៃដន្យនៅ​ពេល​បញ្ចប់​ការ​សិក្សា​​អង្គការ Cambodia Canada Development Bank ត្រូវការ​អ្នកស្រាវជ្រាវ​ផ្នែក​កសិកម្ម​នៅ​ខេត្តពោធិ៍សាត់ លោកក៏បាន​ដាក់ពាក្យ​ជាប់​នៅ​ទីនោះ ក្រោយពី​ចាប់​ប៉ុ​ស្តិ៍​ធ្វើការ​នៅ​មន្ទីរ​កសិកម្ម​ទីនោះ​រួចមក​។

ដោយសារ​​មានការ​យកចិត្តទុកដាក់​ធ្វើការងារ​បាន​ជោគជ័យ​ អង្គការ​ក៏​បាន​ផ្តល់​សេចក្តី​ទុក​ចិត្តឱ្យ​លោក​​​គ្រប់គ្រង​គម្រោង​ថ្មី​ខាង​ផ្នែក​ឥណទាន គឺ​អង្គការ​ហត្ថាកសិករ​នេះ​តែម្តង ដែល​​​​ធ្វើការ​ដំបូង​នៅ​ក្នុង​​ស្រុក​ក្រគរ និង​ស្រុក​សំពៅ​មាស ដោយ​ផ្តល់​តែ​កម្ចី​លើ​ផ្នែក​កសិកម្ម​​​ប៉ុណ្ណោះ។ ដោយសារ​គម្រោង​ទទួល​បាន​ជោគ​ជ័យ លោក​ក៏​បាន​ពង្រឹង​សកម្មភាព​​កាន់​តែ​ធំ​រហូត​ក្នុង​​​ខេត្ត​ពោធិ៍សាត់​​​ទាំង​មូល​តែ​ម្តង​។ នៅ​ឆ្នាំ​2001 ធនាគារជាតិ​​នៃ​កម្ពុជា​ ក៏​បានចេញ​ច្បាប់មួយ​​ដោយ​​បាន​តម្រូវឱ្យ​អង្គការ​ឥណទាន​ទាំងអស់ ត្រូវ​ប្តូរទៅ​ជា​ក្រុម​ហ៊ុន​​ឯក​ជន ពេល​នោះ​លោក​ក៏​បំពេញ​សំណុំបែបបទ​ផ្លាស់ប្តូរ​មកជា​គ្រឹះស្ថាន​មីក្រូហិរញ្ញវត្ថុ​ ហើយ​​ក្រោយមក​ក៏​មាន​​អង្គការ Oxfarm កាណាដា ផ្តល់ជំនួយ​ប្រមាណ​​​​​ 40ម៉ឺន​ដុល្លារ ដើម្បី​ពង្រីកសកម្ម​ភាព​​ទៅគ្រប់​ខេត្ត​នៅ​តាម​​ដង​ទន្លេ​សាប ទើប​ធ្វើឱ្យ​គ្រឹះស្ថាន​កាន់​តែ​រីក​ធំធាត់ ហើយ​ពង្រីក​ជា​បន្តបន្ទាប់​រហូត​គ្រប់​ខេត្ត​ក្រុង​ទូទាំង​ប្រទេស ដោយ​ផ្តល់​កម្ចី​លើ​វិស័យផ្សេងៗជាច្រើន។

គួរ​បញ្ជាក់ថា មកទល់​បច្ចុប្បន្ន​ហត្ថា​កសិករ​មាន​ការិយាល័យ ចំនួន156 នៅ​ទូទាំង​ប្រទេស និង​មាន​បុគ្គលិក​រហូតដល់ ​2,600នាក់។ អ្វីដែល​ធ្វើឱ្យ​គ្រឹះស្ថាន​របស់លោកឧកញ៉ា​ទទួល​បាន​​ជោគជ័យ គឺ​ដោយសារ​កត្តា​ខាងក្នុង​ និង​ខាង​ក្រៅ ដែល​កត្តា​​ខាងក្នុង​នោះ​គឺ​ ហត្ថាកសិករ​មាន​​ធនធានមនុស្ស​មាន​ជំនាញ​គ្រប់​គ្រាន់​ ចំណែក​កត្តា​ខាងក្រៅ នោះគឺ​​កំណើនសេដ្ឋកិច្ច​ដ៏​រឹង​មាំ ​និង​មាន​ស្ថិរភាព​នយោបាយ​ដ៏​ល្អរបស់​កម្ពុជា​៕

Advertisement