វិក្កយបត្រថ្លៃភេសជ្ជៈ 1សន្លឹក ដែលមានតម្លៃតែមិនប៉ុន្មានយ៉េន ពីហាងលក់ទំនិញមួយកន្លែងនៅក្នុងប្រទេសជប៉ុន បានផ្លាស់ប្ដូរជីវិតរបស់ក្មេងប្រុសម្នាក់ពីការត្រូវចោទថា ជា “ចោរលួច” ក្លាយជាមនុស្សដែលមានគុណតម្លៃនៅក្នុងសង្គម។
ថ្ងៃមួយ នៅពេល ណាអូមិ ឃិឈិដៈ ត្រឡប់មកដល់ផ្ទះ នាងបានដឹងពីបរិយាកាសតានតឹងរវាងម៉ាក់ និង រីអូតៈ ប្អូនប្រុសរបស់នាង។ ម៉ាក់សង្ស័យថា រីអូតៈបានលួចរបស់ពីហាងលក់ទំនិញនៅជិតផ្ទះ ព្រោះបានឃើញថា រីអូតៈកំពុងញ៉ាំទឹកភេសជ្ជៈរ៉ែ 1ដប ដែលមិនធ្លាប់មាននៅក្នុងផ្ទះ។ ម៉ាក់កំពុងដេញដោលសួរថា តើរីអូតៈ បានភេសជ្ជៈ 1ដបហ្នឹងមកពីណា?។
រីអូតៈ ប្អូនប្រុសដែលអាយុតិចជាង ណាអូមិ 4ឆ្នាំ និងកំពុងរៀនថ្នាក់បឋមនោះ បានត្រឹមតែអេះអុញ ព្រោះគេមិនមានប្រាក់សម្រាប់ទិញរបស់អ្វីមួយបានឡើយ ទើបម៉ាក់ត្រូវតែដឹងពីប្រភពរបស់ភេសជ្ជៈ 1ដបនោះឱ្យខាងតែបាន។
ណាអូមិ និងរីអូតៈ ជាបងប្អូនបង្កើតដែលជិតស្និទ្ធនឹងគ្នាណាស់ លេងជាមួយគ្នាមកតាំងពីតូច តែណាអូមិត្រូវសោកស្ដាយយ៉ាងខ្លាំង នៅពេលដឹងថា រីអូតៈមានអាការ ដោន ស៊ីនដ្រូម ឬភាពខុសប្រក្រតីខាងផ្នែករៀនយល់ដឹង(ឬមិនគ្រប់ទឹក) ទើបសមាជិកក្នុងគ្រួសារ ត្រូវមើលថែទាំ រីអូតៈជាពិសេស និងមិនដែលបណ្ដោយឱ្យគេទៅណាមកណា ឬនៅផ្ទះតែម្នាក់ឯងឡើយ ដែលវារឹតតែធ្វើឱ្យណាអូមិ កាន់តែជិតដិតស្និទ្ធស្នាលជាមួយប្អូនប្រុសម្នាក់នេះខ្លាំងឡើង។
នៅពេលដែលម៉ាក់ និងណាអូមិ ដេញដោលឱ្យរីអូតៈប្រាប់ពីការពិតថា តើបានភេសជ្ជៈ 1ដបនោះមកពីណានោះ ក្មេងប្រុសក៏លូកយកក្រដាសមួយសន្លឹកតូចចេញមកពីក្នុងហោប៉ៅអាវ យ៉ាងអៀនប្រៀន…។
ក្រដាសនោះ គឺជាវិក្កយបត្រពីហាងលក់ទំនិញមួយដែលនៅជិតផ្ទះហ្នឹងឯង ប៉ុន្តែ…រីអូតៈមិនមានលុយ! តើធ្វើម៉េចទើបទិញភេសជ្ជៈ 1ដបនោះពីហាងលក់ទំនិញនោះបាន?
នៅផ្នែកខាងក្រោយនៃក្រដាសវិក្កយបត្រនោះ មានតួអក្សរសរសេរដោយដៃថា “ចាំបង់លុយ ពេលមកហាងលើកក្រោយក៏បាន”
…….
ទាំងអស់គ្នា ប្រញាប់នាំគ្នាទៅហាងលក់ទំនិញនោះព្រមជាមួយរីអូតៈ…។ ពេលទៅដល់ហាងនោះ ម្ដាយរបស់រីអូតៈ បានលំអោនខ្លួនគោរពសូមទោសបុរសដែលជាម្ចាស់ហាងនោះយ៉ាងទន់ភ្លន់ជាច្រើនដង។
ប៉ុន្តែ បុរសដែលជាម្ចាស់ហាងនោះ គ្មានអាកប្បកិរិយាខឹងសម្បាសូម្បីតែបន្តិចណាឡើយ និងចាប់ផ្ដើមរៀបរាប់ពីរឿងដែលកើតឡើង…
“កូនប្រុសរបស់អ្នកស្រី មើលទៅហាក់ដូចជាស្រេកទឹកខ្លាំងណាស់ គេប្រហែលជាចំណាំហាងរបស់ខ្ញុំបាន ទើបគិតថា ហាងនេះអាចនឹងជួយគេបាន ខ្ញុំសប្បាយចិត្តណាស់ដែលគេនឹកឃើញហាងរបស់ខ្ញុំ…”
ក្រុមគ្រួសារណាអូមិ បានឮពាក្យសម្ដី ដ៏មិននឹកស្មានដល់ អំពីម្ចាស់ហាងដោយឥរិយាបថសុភាពរាបសាជាខ្លាំង។
ម្ចាស់ហាងបានប្រាប់ថា រីអូតៈដើរទៅយកភេសជ្ជៈ រួចដើរមកតុខោនធើរបង់ប្រាក់ តែគេគ្មានលុយ…បុគ្គលិករបស់ហាងប្រាប់ថា ធ្លាប់ឃើញក្រុមគ្រួសាររបស់ក្មេងប្រុសម្នាក់នេះច្រើនដងហើយ ទើបយល់ព្រមឱ្យរីអូតៈយកទឹកភេសជ្ជៈ1ដបនោះទៅសិនចុះ និងចាំមកបង់លុយនៅពេលក្រោយក៏បាន។
ហេតុការណ៍ក្នុងគ្រានោះ ធ្វើឱ្យក្រុមគ្រួសាររបស់ណាអូមិដឹងថា រីអូតៈអាចជួយខ្លួនឯងបានច្រើនជាងពួកគេគិតទៅទៀត ទើបអនុញ្ញាតឱ្យគេចេញក្រៅផ្ទះ ទៅកន្លែងជិតៗបាន។ ពេលណាអូមិ និងរីអូតៈដើរកាត់មុខហាងលក់ទំនិញនោះ នាងបានដឹងថា ប្អូនប្រុស និងបុគ្គលិករបស់ហាង បានរាក់ទាក់គ្នាហាក់ដូចជាមិត្តស្និទ្ធស្នាល ទោះបីជានាងមិនយល់ថា ទាំង 2នាក់និយាយគ្នាអំពីអ្វីក៏ដោយ ព្រោះរីអូតៈ មិនអាចនិយាយបានច្បាស់ឡើយ តែនាងមានអារម្មណ៍ដឹងថា វាគឺជាមិត្តភាព។
10ឆ្នាំ ក្រោយពីរឿងហេតុនោះកើតឡើង ពេលនេះ ណាអូមិ មានអាយុ 29ឆ្នាំ នាងធ្វើការនៅក្នុងទីក្រុងតូក្យូ ក្នុងក្រុមហ៊ុនដែលធ្វើការងារពាក់ព័ន្ធនឹងការផ្ដល់សេវាកម្មជនពិការ ចំណែករីអូតៈ នៅតែរស់នៅជាមួយម្ដាយនៅឯស្រុកកំណើត ប៉ុន្តែពេលនេះ គេមិនមែនជាក្មេងដែលរង់ចាំតែពឹងលើអ្នកដទៃគ្រប់ពេលវេលាដូចកាលពីមុនទៀតឡើយ
រីអូតៈ បានទៅមជ្ឈមណ្ឌលអភិវឌ្ឍន៍សក្ដានុពលជនពិការ 5ថ្ងៃ ក្នុង 1សប្ដាហ៍ គេអាចធ្វើការងារច្នៃប្រឌិតតូចតាចបាន និងអាចធ្វើការងារដើរចែកចាយសេចក្ដីប្រកាសនៅក្នុងទីប្រជុំជន និងតាមផ្ទះផ្សេងៗបាន គេពឹងលើខ្លួនឯងបាន និងជាផ្នែកមួយរបស់សង្គម។ ពេលគេចេញទៅក្រៅ មនុស្សម្នាក្នុងទីប្រជុំជនបានស្វាគមន៍គេយ៉ាងរាក់ទាក់ ពេលអ្នកជិតខាងសួររីអូតៈថា “យ៉ាងម៉េចដែរ សុខសប្បាយទេ?” គេក៏នឹងឆ្លើយតបដោយឥរិយាបទដ៏ស្រស់ស្រាយ។
រដូវក្ដៅឆ្នាំនេះ ណាអូមិ និងរីអូតៈ 2នាក់បងប្អូន បានទៅដើរលេងកម្សាន្តជាមួយគ្នា។ ក្រោមផ្ទៃមេឃពណ៌ខៀវស្រងាត់ ណាអូមិមានអារម្មណ៍ដឹងថា ប្អូនប្រុសបានធំធាត់ឡើងមែនទែន គេមិនមែនត្រឹមតែលែងជាបន្ទុករបស់គ្រួសារ និងសង្គមហើយប៉ុណ្ណោះទេ តែនៅអាចជួយខ្លួនឯង និងជាសមាជិកម្នាក់របស់សង្គមបានល្អទៀតផង។
ជីវិតរបស់រីអូតៈ ផ្លាស់ប្ដូបានល្អបែបនេះ មួយផ្នែកគឺដោយសារ “វិក្កយបត្រ” តែ 1សន្លឹកគត់របស់ហាងលក់ទំនិញនោះ…បើសិនជាថ្ងៃនោះ ម្ចាស់ហាង ប្ដឹងប៉ូលិសចាប់រីអូតៈ ពីបទលួចទំនិញ និងបើគ្មានភាពសន្ដោសប្រណីនៅថ្ងៃនោះទេ ម្ល៉េះសមថ្ងៃនេះ រីអូតៈអាចនៅតែជាមនុស្សដែលមានសតិស្មារតីមិនសមប្រកបម្នាក់ ដែលត្រូវគេប្រមាថមើលងាយថាជា “ចោរលួចទំនិញ” មិនមែនជាសមាជិកល្អ ដែលជាផ្នែកមួយរបស់សង្គមបានដូចពេលនេះឡើយ…។
ប្រភព៖ សារព័ត៌មានបរទេស
ប្រែសម្រួលដោយ អ្នកគ្រូ ឆវី
